7. Wygodny sen w ramionach Włocha.

W życiu każdego człowieka nadchodzą takie chwile, kiedy musi pomóc drugiemu człowiekowi. I taka właśnie chwila nadeszła i u mnie. Przed godziną dowiedziałam się, że chłopak mojej najlepszej przyjaciółki zamierza się właśnie jej oświadczyć. Przy czym, niestety, właśnie ta przyjaciółka jest śmiertelnie obrażona na niego. Dlatego właśnie muszę pomóc. Pogodzę Ewelinę z Kubiakiem i wszystko będzie w porządku.

Jakież szczęście, że Zibi znalazł pierścionek zaręczynowy. A tak nawiasem mówiąc, to bardzo ładny pierścionek. Zastanawiam się, czy ja kiedykolwiek taki dostanę. No cóż. Najwyżej zostanę starą panną. Widocznie jest ze mną coś nie tak, skoro przyciągam do siebie samych idiotów. Ba! Żeby to byli chociaż wolni idioci. Ale nie! Nieważne... Ważna jest teraz miłość Miśka i Eweliny!

Weszłam do salonu kosmetycznego. Ewelina właśnie zapisywała coś w swoim notesie. Wydawało mi się, że w ogóle mnie nie zauważa.

- Możesz nie zachowywać się jak dziecko? - nie wytrzymałam. Jednak zero reakcji. Dosłownie. - Ewelina, pogadasz ze mną czy nie? - usiadłam obok niej i długo na nią patrzyłam. Ona jednak nawet na mnie nie spojrzała. - Dobra. Nie to nie. W takim razie sama pojadę do szpitala...

- Do szpitala?! - no, nareszcie, w końcu jakaś reakcja! - Domi! Co ci jest? Wszystko w porządku?! - zerwała się na równe nogi i zaczęła zasypywać pytaniami. - No powiedz coś!

- Do Kubiaka - odpowiedziałam, machając ręką przed nosem.

- Co?! Co mu jest? Co mu się stało? W jakim szpitalu jest? Domi! Domi... Domi? Z czego się śmiejesz? - zapytała zupełnie zdezorientowana.

Wytłumaczyłam jej, że nikt nie jest w szpitalu, a Kubiak ma się dobrze. Ewelina natychmiast przybrała twarz mordercy. Powstrzymało ją jednak wejście klientki.

- Domi, ja cię kiedyś zabiję! - zaśmiała się, zamykając drzwi. - Dobrze wiesz, że kocham Miśka. Najbardziej na świecie! I teraz, właśnie... Ja tylko udawałam, że jestem zła. Ale to, co ty powiedziałaś! Wiesz jak ja się przejęłam?

- Wiem - przytuliłam ją i dodałam: - Oboje jesteście dla siebie stworzeni - uśmiechnęłam się szeroko.

- No, to chyba muszę go przeprosić. Tylko jak?

- Może zrobisz mu jakąś pyszną kolację?

- Świetnie! Ale ty mi pomożesz.

- Oczywiście!

Do mieszkania wróciłyśmy obładowane zakupami. Gdy tylko przekroczyłyśmy próg mieszkania, do naszych uszu dobiegły czyjeś głosy. Na pewno męskie. Mówili na przemian po polsku, angielsku i chyba włosku.

Wychyliłam głowę. Moim oczom ukazało się dwóch Włochów. Łasko i Matteo. Dokładnie ci sami, na których wpadłam niedawno.

- Są dziewczyny! - podszedł do nas Zibi.

- Ewelina! - Łasko chyba znał dziewczynę Kubiaka. Ba! Znał ją na pewno. Ja niestety nie miałam okazji go bliżej poznać. I tutaj słowo 'niestety' nabiera naprawdę OGROMNYCH rozmiarów.

Polsko-włoski przystojniak przywitał się z moją przyjaciółką. Następnie Ewelina przywitała się z... o matko! Boski Matteo we własnej osobie. Och, uroczy jest.

Bartman popchał mnie do przodu. Nieśmiało uśmiechnęłam się do obu siatkarzy. Przywitałam się z nimi. Oboje rzucili mi pytające spojrzenia. Poznali mnie? Prawdopodobnie. Spokojnie.... Wdech, wydech, wdech, wydech...!

Obie zostawiłyśmy siatkarzy samych. Pobiegłyśmy do kuchni przygotować jakieś przekąski, coś do picia i tak dalej, gdyż, oczywiście, Zbyszek i Kubiak nie raczyli o tym pomyśleć. Ja jednak w duchu modliłam się, aby oboje poszli. Szczerze? Trochę się wstydziłam. A nawet nie trochę... Niby kumpluję się z Kubiakiem, ze Zbyszkiem, a nawet jeszcze z paroma siatkarzami, których miałam przyjemność poznać, jednak oni to co innego. Szczególnie boski Matteo, którego ochrzciłam w ten sposób, kiedy zobaczyłam jego pewne zdjęcie z piłką do siatkówki zamiast... no, wiadomo.

- Dziewczyny! Wsiąkło was?! Chodźcie do nas! - Zbyszek oczywiście nie pomagał.

No cóż. Byłam zmuszona do przebywania w gronie siatkarzy. Niestety. A może stety? Ewelina pociągnęła mnie za sobą. Miałam nadzieję, że uda mi się usiąść obok niej. Pff! Jedyne wolne miejsce było... Ech. Ewelina usiadła na kolanach Miśka (Kubiaka, tak, Kubiaka...), a ja musiałam usiąść pomiędzy Łasko a Martino. Cudownie. Oboje uśmiechali się do mnie tak uroczo, że nie sposób było odmówić.

Założyłam ręce pod piersiami tylko po to, aby nie dotykać w żaden sposób moich "sąsiadów". No cóż. Martino chyba się za bardzo rozluźnił, gdyż już po chwili jego dłoń wylądowała na moim ramieniu. Spojrzałam na niego niepewnie. Jego zawadiacki uśmiech przyprawił mnie o kilka fikołków moich wnętrzności. Odwzajemniłam uśmiech, delikatny, oczywiście, po czym wlepiłam wzrok w butelkę wódki. No tak. Są wstawieni.

- Wcale nie piliśmy - Martino szepnął po włosku do mojego ucha. Jak dobrze, że umiem włoski. Ale chwila. Czy on mi czyta w myślach?!

Po jakimś czasie poczułam się już lepiej w towarzystwie tych sympatycznych Włochów. Nawet zaczęło mi nie przeszkadzać to, że raz po raz moja dłoń i dłoń Mattea delikatnie się dotykały. Nawiasem mówiąc, to całkiem przyjemne. W końcu Kubiak zdecydował się otworzyć butelkę wódki. Rozdał kieliszki i nalał każdemu. Martino uparł się, że nie wypije przede mną. Poszliśmy jednak na kompromis i wypiliśmy w tym samym momencie, przed czym delikatnie stuknęliśmy kieliszkami.

- Podoba ci się tutaj? - zapytałam Martino, kiedy reszta rozmawiała o siatkówce.

- Tak, bardzo - uśmiechnął się, ukazując przy tym swoje białe zęby. Chcąc nie chcąc spojrzałam na jego usta. Oczywiście natychmiast się od niego odsunęłam, jakby bojąc się tego męskiego nieogarnięcia po alkoholu. Nigdy nie wiadomo, co takiemu do głowy strzeli.

Z minuty na minutę byliśmy coraz bardziej wstawieni. Matteo zaczął nawet wędrować swoją dłonią po moich plecach, co było dla mnie dość przyjemne. Nie protestowałam więc. Sama, nawet nie wiem kiedy, zaczęłam bawić się jego dłonią. Otrząsnęłam się dopiero wtedy, kiedy spojrzałam na Zbyszka. Moje ciało ogarnął dziwny dreszczyk. Bartman spoglądał na mnie dziwnie smutnym wzrokiem. Jego mina nie wyrażała niczego przyjemnego. Spuścił wzrok i włączył się do rozmowy Michała, Eweliny i drugiego Michała. Wydawał mi się jednak jakby... nieobecny

- Śliczna jesteś - Matteo odgarnął palcami kosmyk włosów z mojej twarzy. Przybliżył swoją twarz do mojej i delikatnie się uśmiechnął. - Mogę się kimnąć na twoim ramieniu? - zapytał. Czy mi ulżyło? Chyba tak. No, ale w końcu nie całuje się ledwo poznanych ludzi, prawda? Skinęłam więc głową. Matteo wygodnie oparł swoją głowę na moim ramieniu. Jego prawa dłoń powędrowała gdzieś na mój brzuch.
- Patrzcie, Matteo śpi z Domą! - powiedział wstawiony już Kubiak. Razem z Eweliną i Michałem wybuchli śmiechem. Można by rzecz - wszyscy prócz Zbysia, który tylko delikatnie się uśmiechnął.
Matteo jednak nie zareagował na uwagę Kubiaka. Po prostu zasnął.

Obudziłam się wtulona we Włocha. W Martino. Rozejrzałam się po pokoju. Łasko i Kubiak spali na podłodze. Ewelina natomiast krzątała się po pokoju, sprzątając wszystkie talerze i kieliszki. W całym towarzystwie brakowało tylko Zibiego.
- A gdzie Bartman? - zapytałam Ewelinę, nie odrywając się od wygodnego, nie ma co, Włocha.
- Śpi w swoim pokoju - odparła, patrząc na mnie i Matteo znacząco. - Fajnie wyglądacie - poruszyła brwiami w górę i w dół, po czym poszła do kuchni.
Niezbyt chętnie oderwałam się od bruneta, jednocześnie go budząc.
- Och, obudziłam cię. Przepraszam - uśmiechnęłam się delikatnie, przecierając oczy.
- Nie szkodzi - odparł, uśmiechając się w powalający sposób. - Jak się spało? - zaśmiał się.
- Wygodnie - odpowiedziałam.
- Wstawać ludzie! - do pokoju wparował Zbyszek. Nagi. Znaczy... prawie. Przy czym 'prawie', w tym przypadku, nie robi wielkiej różnicy, bowiem Zibi miał króciutkie bokserki. Bardzo króciutkie.
- Bartman, ubierz się! - Martino rzucił do niego po angielsku.
- No co?! Przecież mam ładne ciało. Prawda, Domi? - spojrzał na mnie. Chyba się zarumieniłam. Zaprzeczyć absolutnie nie mogłam, a potwierdzić... Skinęłam tylko delikatnie głową.
W tym momencie obudziły się dwa Michały.
- Kuźwa, Dominika, jak ty wytrzymujesz w tym mieszkaniu?! - Łasko, chwytając się za głowę, zaczął nawijać po polsku. - Kubiak gada przez sen, w dodatku co chwilę obściskuje się z Eweliną, a jakby tego było mało, Bartman łazi nago po mieszkaniu! - nic nie odpowiedziałam, gdyż Matteo zażądał natychmiastowego przetłumaczenia słów kolegi. Czyli jednak nauka włoskiego na coś się przydaje!

Nasi włoscy znajomi skorzystali jeszcze z toalety oraz zażyli lekarstwo na kaca, po czym, ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu, musieli się już zbierać.
- Było miło poznać - powiedział Martino, wtulając mnie w siebie. Pocałował mnie jeszcze w czoło na pożegnanie. - Masz mój numer - wręczył mi białą karteczkę, kiedy wychodził. - Ładna z was para - szepnął do mnie i do Zbyszka. Oczywiście po włosku, więc Zbyszek i tak nie zrozumiał. Nie zdążyłam w żaden sposób zaprotestować, ponieważ po chwili Martino i Łasko po prostu wyszli.
- Co on ci powiedział? - oho!, ciekawski Zbyszek. - Co, zaprosił cię na randkę?
- Nie, Zbyszek - uśmiechnęłam się do bruneta, w rękach ściskając numer do Mattea.

Naprawdę tamten wieczór spędzony we włoskim gronie był bardzo miły. Szkoda tylko, że mój dobry humor musiał zostać zdeptany przez wściekłą blondynkę tak szybko...

*

Podoba się? Mam nadzieję :).

No to już chyba nie jest żadna tajemnica, że Zbyszek jest 'nieco' zazdrosny.

W kolejnym rozdziale pojawi się "wściekła blondynka" :). To co, zgadujecie, kim ona jest?

Powiem jeszcze tylko tyle, że dla Dominiki nie będzie to zbyt miła sytuacja.

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze :).

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie!