5. Żona, swatanie i torebki upuszczanie.

Staliśmy przed drzwiami dobrze mi znanej "10-tki". Odetchnęłam głęboko i zapukałam do drzwi. Czekałam, aż Mikołaj otworzy drzwi. Obok mnie stał Zbyszek, który uparł się, że przyjdzie tu ze mną, bo w samochodzie... Nie, nie będę przytaczać jego słów.

Drzwi powoli się otworzyły. Zdziwiłam się, bo stała za nimi blondynka, uśmiechnięta od ucha do ucha. Gdybym mogła tylko teraz widzieć swoją minę...

- Dzień dobry - powitała nas. - O co chodzi? - zapytała, po czym spojrzała na Zbyszka. Jej mina... bezcenna.

- Przyszłam po... - zaczęłam, ale usłyszałam w tym momencie Mikołaja.

- Kochanie, kto przyszedł? - nie, naprawdę, żałuję, że tutaj nie ma gdzieś lustra.

- Kochanie? - powiedziałam sama do siebie. W moich oczach pojawiły się łzy.

- Kim pani jest? - zapytał zdezorientowany Zbyszek.

- Jestem żoną... Mikołaja - odpowiedziała blondynka.

- Domi... - za kobietą pojawił się Mikołaj. Był przestraszony? Chyba tak... - Co ty tu...

- Ty padalcu! - wykrzyczał zdenerwowany Zbyszek. Odepchnął blondynkę na bok i uderzył Mikołaja z całej siły.

- Co tu się dzieje?! - krzyknęła blondynka. - Kim pani jest?! I dlaczego on bije mojego męża?!

- Ja... - próbowałam odpowiedzieć, ale ból nie pozwalał wydusić ze mnie żadnego słowa. - Ja...

- Ona jest "dziewczyną" tego chama! - wytłumaczył Zbyszek. - A teraz Dominika przyszła po swoje rzeczy... - wskazał dłonią na mnie. Bartman chwycił mnie za rękę i wciągnął do mieszkania. - Weź swoje rzeczy i wynosimy się stąd.

Szybko pobiegłam do sypialni. Otworzyłam szafę. Jednak żadnych moich ubrań tam nie było. Nawet walizki... ani torby!

- Gdzie są moje rzeczy?! - wykrzyczałam, wpadając do pomieszczenia, w którym był Mikołaj.

- W tamtej szafie... już... spakowane - odpowiedział, palcami rozcierając krew, która wypływała mu z nosa. - Dominika, ja... - próbował jeszcze coś powiedzieć. Uderzyłam go w twarz i dodałam:

- Nienawidzę cię - odwróciłam się do zapłakanej blondynki. - Słuchaj, ja nic o tobie nie wiedziałam. Lepiej dla ciebie będzie, jeśli od niego odejdziesz. On jest niebezpieczny - tłumaczyłam. - Uderzył mnie... nieraz - wyznałam, nie zważając na to, że rozmowie przysłuchuje się Bartman. Blondynka uroniła jeszcze kilka łez, po czym poszła do sypialni. Zrozumiałam, że poszła się pakować. Nagle zaczęło mnie zastanawiać wiele rzeczy... Skąd ona się tu wzięła? Co mówił jej Mikołaj? Może to, co mnie? No tak... Zawsze mówił, że wyjeżdża w sprawach służbowych... Teraz już wiem, że jechał do swojej żony. A może dzieci też ma? Z moich oczu zaczęły spływać łzy. Podeszłam do szafy, w której miały być moje rzeczy. I rzeczywiście. Wszystko ładnie spakowane... Super!

- Chodź, idziemy stąd - powiedział Zbyszek. - A ty - tu zwrócił się do Mikołaja - nigdy więcej się do niej nie odzywaj. W innym wypadku, wylądujesz w szpitalu - kiedy już miał skoczyć do Zielińskiego, chwyciłam go za rękę.

- Zbyszek, chodźmy, proszę... - szepnęłam. - Nie chcę tu być.

*

Obudziłam się wcześnie rano. Kubiak oczywiście jeszcze sobie smacznie spał. Śpioch. U niego normalna godzina do wstania z łóżka to około 11-12. Próbując nie budzić Michała, wyszłam z łóżka. Narzuciłam na siebie szlafrok i poszłam do kuchni. Zdziwiłam się trochę, gdy przy stole zobaczyłam Bartmana.

- Nie śpisz już?! - zapytałam zdziwiona.

- Nie - odpowiedział Zbyszek, ślepo wpatrując się w okno. - Nie mogę.

- Nie możesz? Czemu?

- A jakoś tak - Bartman ukrył twarz w dłoniach. Wydawało mi się, że płacze, ale siatkarz po prostu się śmiał.

- Z czego się śmiejesz?

- Z niczego - odpowiedział, uśmiechnięty od ucha do ucha. - Po prostu...

- Po prostu, co?

- Za dużo chcesz wiedzieć, Ewelinko! - Bartman wstał i wyszedł. Weź tu zrozum chłopaka: śmieje się z niczego, cieszy się ze wszystkiego, złości się o nic... Błagam, niech ktoś opublikuje jakiś słownik "męskiego zachowania".

Godzina ósma. Popijam herbatkę i zajadam się pysznymi kanapkami. Bartmana gdzieś wcięło. Wyszedł po prostu pięć minut temu z mieszkania, mówiąc: "będę za minutkę". Tak, ja już znam tą ich "minutkę".

- Cześć - w progu pojawia się Dominika. Wesoła, uśmiechnięta od ucha do ucha...

- Czemu się tak cieszysz? - zapytałam, zastanawiając się, dlaczego jest taka radosna, skoro wczoraj dowiedziała się, że jej chłopak, z którym była związana od dwóch lat, ma żonę...

- A tak... - odpowiedziała, unosząc swoje kąciki ust jeszcze wyżej. - Z niczego.

- A wiesz, że Bartman tak samo się tłumaczył? Boże, Domi, coś ty zrobiła?! - nagle się zorientowałam, że między nimi mogło do czegoś dojść. Jeszcze w moim mieszkaniu! Znaczy, no, nie do końca, bo to de facto mieszkanie Kubiaka, ale...

- Nic - odpowiedziała, uśmiechając się tajemniczo. - Co jesz? - próbowała zmienić temat. O, nie! Nie pozwolę jej na to!

- Domi, powiedz, co on ci zrobił?

- Kto?

- Siatkarz, a kto!

- A... Chodzi ci o Zbyszka? - dopytywała.

- Tak, dokładnie!

- No to wszystko ci opowiem...

- Słucham - usiadłam bliżej przyjaciółki i czekałam na wstrząsające fakty.

- Nic - powiedziała, śmiejąc się głośno. Po chwili jednak zakryła dłonią usta, spoglądając na moją sypialnię.

- Jak to nic? Ty coś ukrywasz. Najpierw Zbyszek się podejrzanie śmieje, teraz ty... Dominika... bądź ze mną szczera!

- Mówię ci, że nic się nie stało... Spokojnie. Po prostu trochę rozmawialiśmy - już miałam powiedzieć: "a jednak!", ale powstrzymałam się. - Mówił, żebym się nie przejmowała Mikołajem, bo on nie jest wart niczego. Później mnie rozśmieszał... Opowiadał różne rzeczy. Tyle! Koniec i kropka!

- I dlatego masz taki dobry humor?

- Tak...

- Cieszę się - uśmiechnęłam się i przytuliłam przyjaciółkę. Naprawdę w tym momencie byłam wdzięczna Bartmanowi... A może by tak ich wyswatać? Ech, no, żart, żart...

*

Krążyłam po mieście. Zwiedzałam? Mogło to tak wyglądać. Jednak w rzeczywistości rozglądałam się za jakimś mieszkaniem. Przecież nie będę ciągle mieszkać w mieszkaniu Kubiaków. No, dobra... Właściwie to Kubiaka i Eweliny, ale już od dawna i tak wszyscy wiedzą, do czego w końcu dojdzie. Poza tym, Ewelina już mnie zapewniła, że będę świadkową i chrzestną jej pierwszego dziecka. Byłoby wspaniale!

Rozmyślając nad tym i owym, kompletnie przestałam zwracać uwagę na poruszających się wokoło ludzi. Nic więc dziwnego, że po chwili na kogoś wpadłam. Ba! I to nawet na kogoś tak wielkiego, że musiałam unieść głowę maksymalnie do góry, aby ujrzeć twarz tej osoby.

- Przepraszam - powiedziałam, podnosząc z chodnika torebkę, która przez przypadek upadła przy zderzeniu.

- Nic nie szkodzi - uniosłam głowę do góry i ujrzałam twarz samego Michała Łaski, bądź co bądź, mojego ulubionego siatkarza. Ten jego włoski akcent... Jeszcze lepiej brzmi na żywo, niż na wywiadach. - Poza tym to ja zawiniłem - cholera, no! Jeszcze sam się do tego przyznaje. Spokojnie, Dominika. Przecież od dwóch dni mieszkasz pod jednym dachem z dwoma siatkarzami... To dla ciebie nic nowego!

- Nie - szybko zaprzeczyłam. Niestety, chyba na mojej twarzy pojawiły się dwa ogromne rumieńce. - To ja przepraszam. Następnym razem będę bardziej uważać. Do widzenia - szybko wyminęłam siatkarza. Usłyszałam jeszcze tylko krótkie "cześć" z jego strony, po czym dość szybkim krokiem, powędrowałam dalej...

*

Trochę namieszałam :).

Zaskoczone tym, że Mikołaj ma żonę? Po prostu chciałam, żeby zachowanie Mikołaja przelało już czarę goryczy. Chyba mi się udało. Póki co, dam Dominice odpocząć od swojego ex.

A teraz spróbujcie jeszcze raz wyobrazić sobie sytuację, kiedy Zbyszek uderza fałszywego Mikołaja :).

Oj, musiałam wprowadzić tutaj Michała :). Pojawi się jeszcze wraz z jednym ze swoich kolegów klubowych :).

Dziękuję Wam wszystkim za wszystkie komentarze :). Widzę, że większości z Was podoba się postać Kubiaka. Mam nadzieję, że równie ciepło przyjmiecie jego pomysł, na który wkrótce wpadnie... :).

Pozdrawiam!