3. Jak mogłaś?!

Odzyskałam przytomność dopiero w szpitalu. Rozejrzałam się po sali. Wszystko było białe. Obok mnie siedział Mikołaj. Trzymał mnie za rękę.

- Co się stało? - zapytałam.

- Zemdlałaś - odpowiedział. - Ale już jest lepiej. Lekarze za parę minut powiedzą, co było przyczyną.

Mikołaj uśmiechnął się do mnie i czule pocałował w czoło.

Po kilku minutach, zgodnie z tym, co powiedział Mikołaj, przyszedł do nas lekarz.

- Dzień dobry - przywitał się z lekkim uśmiechem na twarzy. Skoro się uśmiecha, to raczej nic poważnego. Już czułam się lepiej, więc czekałam tylko na moment, kiedy powie, że mogę wyjść ze szpitala. - Mamy już wyniki - zapowiedział. - Czy odłożyła pani może ostatnio jakieś leki? Albo środki antykoncepcyjne? - zapytał. Nie chciałam odpowiadać przy Mikołaju, bo wiem, że źle taki temat na niego działa. W dodatku, nie powiedziałam mu o tym...

- Tak - odpowiedziałam ściszonym głosem. Starałam się, aby Mikołaj tego nie usłyszał, ale to po prostu niemożliwe, skoro był tuż obok mnie. Spojrzałam na niego. Jego wyraz twarzy zmienił się drastycznie. Wiedziałam, że może być z tego kłótnia. - Tabletki antykoncepcyjne...

- Dobrze - lekarz popatrzył na jakieś papiery. - W takim razie przepiszę pani kilka środków na wzmocnienie, bo jest pani po prostu osłabiona. Czasem to się zdarza... Ale proszę się nie denerwować. Nic pani nie jest.

- A czy ona jest w ciąży? - to pytanie Mikołaja dało mi do myślenia. Wypowiedział je z jakimś zawodem w głosie. Ale ja po prostu nie mogłam mu powiedzieć. Chciałam, aby zmienił zdanie co do dzieci, kiedy takowe się pojawi...

- Nie wiem, ale Dominika powinna udać się do ginekologa - odpowiedział lekarz i wyszedł.

- Jesteś zły? - zapytałam.

- Nie - odpowiedział sucho. - Tylko zawiodłem się na tobie. Nie powiedziałaś mi o tak ważnej sprawie. Nie pomyślałaś, że może ja nie chcę mieć z tobą dzieci?! Ja nie chcę dziecka! - w tym momencie uderzył groźnie w łóżko i wyszedł.

Poczułam, że w moich oczach gromadzi się już kilka łez. On miał rację. Pewnie pomyślał, że chcę go wrobić w dziecko! Jak ja mogłam...

*

Obudziłem się. Byłem przykryty jedynie białym prześcieradłem. Spojrzałem na zegarek. Godzina 18!

- Co?! – krzyknąłem na całe mieszkanie.

- Witaj, witaj, przyjacielu! – usłyszałem kpiący głosik Zbyszka. Oparł się o drzwi i patrzył się na mnie, uśmiechając się denerwująco pod nosem.

- I ty Brutusie… - zacząłem. – Wylałeś mi piwo na głowę! – oskarżyłem, palcami przeczesując moje mokre i śmierdzące okropnie włosy.

- Jakie piwo? – wykręcał się. – Resztka tylko – zaśmiał się i odszedł.

- Dorwę cię – wyszeptałem i ukryłem głowę w poduszce.

*

Kino, kino i jeszcze raz kino! Jakbym miał teraz kamerę, to bym go nagrał… Kto wie? Może dostałbym Oscara?

Poszedłem do pokoju. Wziąłem do ręki swój telefon. SMS.

- Od kogo? – zdziwiłem się, kiedy zobaczyłem nadawcę. To była Ewelina. Może pomyliła numery?

Otworzyłem wiadomość.

Zbyszek, ratuj! Nie mogłam się dodzwonić do Kubiaka. Przyjedź do szpitala, okej? Proszę! To ważne!

Zląkłem się. O co chodzi? Coś się stało Ewelinie? Co mam powiedzieć Miśkowi? Niech to!

Szybko ubrałem kurtkę, wziąłem kluczyki i wybiegłem z mieszkania. Kubiak wyraźnie był zaskoczony, ale przecież nie mogłem mu powiedzieć, gdzie jadę. Przecież on wyleciałby z mieszkania w samych gatkach, o ile w ogóle je na sobie miał. A twarz? Szkoda gadać.

Dojechałem. Wszedłem do szpitala. No tak. Tylko gdzie Ewelina? Już miałem się zapytać pielęgniarki o nią, ale zorientowałem się, że nie pamiętam, jak ona ma na nazwisko. Stałem jak wryty. Wyciągnąłem telefon z prawej kieszeni i zadzwoniłem do Eweliny. Jeden raz… Nie odbiera. Drugi raz – nic. Trzeci – nic. Wysłałem SMS-a – nic. Cholera, gdzie ona jest?

- Zostaw ją! – usłyszałem znajomy głos. Podbiegłem tam, skąd dochodziły krzyki.

- Nie! Ona nie miała prawa! – krzyczał jakiś facet.

Zobaczyłem po chwili Ewelinę. Kłóciła się z jakimś wysokim facetem. No, oczywiście nie jest on aż tak wysoki, jak ja. Facet trzymał siłą Ewelinę za rękę.

Podbiegłem i chwyciłem faceta za ramiona, rzucając do na ścianę.

- Co jest! – zaczął, próbując się na mnie rzucić. Na szczęście odparłem atak i po chwili to coś leżało już na podłodze.

- Zostaw ją i wyjazd stąd, jasne?! – nie, nie krzyczałem. Po prostu głośno mówiłem.

- Dobra – powiedział. No cóż – szybko poszło.

Po dziesięciu sekundach, faceta już nie było. Rozejrzałem się. Ujrzałem Ewelinę, która przytulała jakąś dziewczynę. Całą zalaną łzami…

- Co się stało? – zapytałem, podchodząc do nich.

- Ten kretyn – zaczęła Ewelina, ale przerwała na chwilę. – Szkoda słów…

- Może pomogę? – zaproponowałem, obserwując dziewczynę, która całą twarz miała ukrytą w dłoniach. Cała się trzęsła.

- Jeśli możesz, to zaczekaj na nas chwilę, dobrze? Muszę zabrać Dominikę do nas, bo nie pozwolę jej zostać z tym draniem – powiedziała Ewelina.

Zabrała znajomą do jednej z sal. Tak, jak kazała Ewelina, czekałem na nie. Co się stało przed chwilą? Nie wiem. Może jakoś Ewelina mi to wytłumaczy…

Spojrzałem w prawo. Ewelina i jej koleżanka, chyba Dominika, zmierzały już w moją stronę.

- Jedziemy? – zapytałem, kiedy obie dziewczyny już były blisko.

- Tak – odpowiedziała szatynka, więc od razu udaliśmy się do samochodu.

*

Mam mętlik w głowie. Kto z nas postąpił gorzej? Ja, nie mówiąc Mikołajowi o tabletkach, czy on… robiąc awanturę… i kolejny raz… uderzając mnie. Teraz wiem jedno. Wtedy, kiedy uderzył mnie w łazience, mogłam skończyć ten związek, który od dawna nie przypominał już związku. A teraz? Teraz…

- Kto to był? – usłyszałam głos tego faceta, który wygonił Mikołaja ze szpitala. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że to jest ten siatkarz. No, nie powiem, ma Ewelina szczęście do siatkarzy…

- Chłopak – szepnęłam.

- Chłopak?! Chłopak się tak nie zachowuje Dominika! On powinien dziękować Bogu za to, że cię znalazł, a nie… To jest potwór! POTWÓR! Tylko mi do niego wróć, a sama, z pomocą Miśka i Zbyszka, wykurzymy go z tego miasta! – jej słowa brzmiały tak prawdziwie.

- Jeżeli mogę o coś zapytać… - zaczął Bartman. – Czy on cię kiedyś uderzył?

- I to nieraz! – wyprzedziła mnie w odpowiedzi Ewelina. Spojrzałam na nią zdziwionym wzrokiem. Skąd ona wie? Przecież jej tego nie powiedziałam! – No, może tylko dzisiaj… Ale i tak to go nie usprawiedliwia! Prawda, Zbyszek?

- Sto procent racji… - potwierdził siatkarz.

*

No i wreszcie jest kolejny rozdział :). Przepraszam za ten kilkudniowy poślizg, ale jest on spowodowany problemami z internetem. Teraz jest już wszystko dobrze :). Pomijam tu tylko czcionkę... Hm... Coś mi się posypało... To chyba nie problem, mam nadzieję...

Dziękuję wszystkim za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem! Cieszę się, że polubiliście Miśka, oraz że Zbyszek zaskoczył Was tą "prośbą" :). W kolejnych rozdziałach będzie jeszcze więcej Kubiaka :D.

Co do tego rozdziału... Pisało mi się go dość dobrze. Jestem po części zadowolona z niego. Póki co - chyba najciekawszy. Kolejne powinny być jeszcze ciekawsze :). I uwaga - pojawią się nowe postaci :).

Mam u Was jeszcze kilka zaległości. Obiecuję, że je nadrobię dziś i jutro.

Pozdrawiam! :*