2. Obudź się!

Obudziłem się w obcym łóżku. Otworzyłem oczy i rozejrzałem się po pokoju. Ujrzałem swoje ubrania i kilka puszek po piwie. Na małej szafce zobaczyłem zdjęcie wesołej szatynki. Dopiero teraz zorientowałem się, gdzie jestem. Szybko podniosłem się z łóżka i ubrałem na siebie coś wygodnego. Już miałem wyjść z pokoju, kiedy wszedłem w ścianę. Przyłożyłem dłoń do czoła. No tak, może być guz. A tak na marginesie, to mogło wyglądać komicznie. Dobrze, że gdzieś obok nie było Miśka i kamery Igły. Już widzę ten tytuł: "Ba(r)tman nie trafił!".

Wyszedłem. Rozejrzałem się. Nigdzie nie było Miśka. W końcu udałem się do kuchni. No tak... Ujrzałem przyjaciela. Z głową na blacie, a z rękoma... No właśnie, gdzie? Gdzieś pod blatem... Nie ważne. Nie chcę wiedzieć, co zrobi Kubiak, jak się obudzi. Nieźle wczoraj popił. Lepiej założę jakieś słuchawki na uszy, bo inaczej zostanę zaatakowany ogromną ilością przekleństw z ust Miśka.

Obok Kubiaka stała puszka piwa. Uniosłem ją do góry - jeszcze trochę zostało. No, nie mogłem się opanować. Całą zawartość puszki wylałem Miśkowi na głowę. Wiecie, jak zareagował? To bardzo niesamowita historia. Bo nijak. Spał jak zabity. Aż się zacząłem martwić, czy on w ogóle jeszcze żyje...

*

Obserwowałam, jak Mikołaj krząta się po kuchni. Chyba przygotowuje śniadanie. Nie myliłam się. Po chwili po całym mieszkaniu unosił się zapach jajecznicy. Uwielbiam ją. Stanęłam w drzwiach. Nie zauważył mnie. Pod nosem nucił naszą ulubioną piosenkę. No tak, od tamtego wydarzenia minęło kilka dni. Mikołaj się naprawdę stara. Postanowiłam spróbować. Jednak od wczoraj coś mi nie daje spokoju. Ale co?

- Domi! - w końcu mnie zobaczył. Podszedł do mnie, objął w talii i mocno przytulił. Położyłam swoją głowę na jego ramieniu. Wyczuwałam, że stanie się coś złego. Obym się myliła. - Przygotowałem dla ciebie pyszną jajecznicę. Taką jak lubisz! - odsunął jedno z krzeseł stojących przy stole. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Zajęłam wskazane przez Mikołaja miejsce i czekałam, aż zostanie mi podane śniadanie.

Już po chwili zajadałam się pyszną jajecznicą. Nie wiedziałam, że Mikołaj potrafi coś takiego przyrządzić. Dotychczas uważałam, że nawet wodę by przypalił. No cóż, pozytywnie mnie zaskoczył.

- Gdzie się tego nauczyłeś? - zapytałam.

- Przy tobie, kochanie - odpowiedział, uśmiechając się. W tym momencie zebrało mi się na wymioty. Nie, nie na te słowa, ale chyba po tej jajecznicy. Pobiegłam do łazienki...

*

- Kur*a! Co jest?! Czemu mam mokre włosy?! - oho, niedźwiedź się przebudził! Podszedłem do Michała.

- Za dużo wypiłeś i ci się już nawet mózg przelał - zaśmiałem się szyderczo. Po chwili jednak czułem już tylko ogromny ból.

 - Idiota! - niemalże piszczałem, chwytając się za czułe miejsce. Ten kretyn mnie tam kopnął.

Po chwili jednak znów byłem zdolny do zemsty. Powstrzymałem się jednak, kiedy zobaczyłem Ewelinę. Jej spojrzenie mówiło wszystko.

- Hej, kotku! - Misiek podbiegł do swojej dziewczyny i złożył na jej ustach pocałunek. Jakie to słodkie.

- Uwaga, bo się rozpłynę - ironizowałem, ale ta dwójka w ogóle mnie nie zauważała. Po chwili zamknęli się w swojej sypialni. - Jeszcze chwila i pojawią się dzieci - powiedziałem pod nosem i uśmiechnąłem się delikatnie. Chciałbym mieć żonę, dzieci, ale jeszcze nie spotkałem takiej, której by na tym zależało. Wszystkie chcą tylko jednego: pochwalić się przyjaciółeczkom tym, z kim spały. Dobrze, że chociaż Misiek ma taką Ewelinę. Normalna, spokojna, docenia jego osobowość, a nie to, kim jest. Czy naprawdę nie ma takiej jeszcze jednej? Proszę, panie, ześlij mi jakąś normalną, fajną dziewczynę, a nie kolejną hotkę.

Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk tłuczonego szkła. Podbiegłem pod drzwi sypialni zakochanych.

- Wszystko dobrze? - zapytałem.

- Tak, jest okej - odpowiedziała Ewelina. - To tylko taki mały talerzyk...

- Wiecie, następnym razem, jak będziecie chcieli pofiglować w sypialni, to może lepiej wynieście wszystko co szklane? - zasugerowałem.

W odpowiedzi usłyszałem tylko głośne śmiechy.

*

Klęczałam przy toalecie. Zrobiło mi się okropnie niedobrze.

- Lepiej? - zapytał Mikołaj, podając mi rolkę papieru kuchennego. Przetarłam twarz.

- Tak - odpowiedziałam. Nie miałam na nic siły. Nawet na to, by wstać. Dopiero po chwili poczułam się trochę lepiej. Umyłam się i ubrałam coś czystego.

- Może to przez tą jajecznicę? - zastanawiał się Mikołaj. - Lepiej się połóż, a ja przyniosę wodę.

- Dobrze - odpowiedziałam.

*

Wziąłem szklankę i nalałem do niej trochę wody. Wyszedłem z kuchni. Rozejrzałem się po sypialni, ale Dominiki nigdzie nie było. Odłożyłem szklankę na komodę i ruszyłem w stronę łazienki. Kiedy tam wszedłem, zobaczyłem leżącą na ziemi Dominikę.

- Domi! - krzyczałem. - Domi, obudź się! - wziąłem ją na ręce, a po kilku minutach jechałem z nią w stronę szpitala..

*

Jest i drugi rozdział :). Mam nadzieję, że się podoba, choć osobiście uważam, że jest za krótki i nudnawy. Postaram się, aby kolejny był ciekawszy i dłuższy.

Dziękuję wszystkim za wszystkie komentarze pod pierwszym rozdziałem. Widzę, że większość z Was już skazała Mikołaja na stracenie ;). Uprzedzam: Mikołaj jeszcze coś pokaże, ale za jakiś czas dowiecie się, dlaczego tak się zachowuje.

Kolejny rozdział, myślę, że również pojawi się za tydzień. Powinien być dwa razy dłuższy od tego i ciekawszy ;).

Pozdrawiam wszystkich!